.
Elly de Waard, geboren in 1940, was sinds december 1962 de levensgezel van Chris van Geel, geboren in 1917. In de loop van de jaren zestig begon De Waard te schrijven over popmuziek. Eerst voor Hitweek en Het Vrije Volk, vanaf 1968 voor Vrij Nederland en een jaar later ook voor De Volkskrant. Het weekblad Vrij Nederland (vaak kortweg aangeduid als VN) was het ideale podium voor haar langere stukken: achtergrondartikelen, uitvoerige besprekingen van nieuwe albums en interviews. VN groeide in de jaren zestig, zeventig en tachtig uit tot het meest invloedrijke weekblad van Nederland, met een hoge oplage.
“Het was het beste blad van Nederland. Iedereen die enig aanzien had en op de hoogte wilde blijven van intellectuele kwesties, las het. Dat was een vanzelfsprekendheid. Ik las altijd alles wat erin stond.” Zo keek De Waard er later op terug, in het boek dat John Jansen van Galen erover schreef (De gouden jaren van het linkse levensgevoel. Het verhaal van Vrij Nederland, 2016). Voor die krant wilde De Waard graag schrijven. Het blad betaalde ook nog redelijk goed. En ze kreeg er de vrije hand. “Ik had alle vrijheid, want de redactie was niet op de hoogte van dit culturele segment. Af en toe werd ik door Rinus [Ferdinandusse, de hoofdredacteur] uitgenodigd om in een café te bespreken wat ik van de krant vond, wat er verbeterd kon worden. Hij hield steeds voeling, en ook daardoor voelde ik mij lid van een familie.”
Mede daardoor werd Vrij Nederland een erg belangrijk onderdeel van haar leven, in zekere zin misschien wel het belangrijkste. Haar gevoel bij Vrij Nederland was steeds “dat het blad boven alles gaat. Alles wat jij interessant vond, móést daarin komen, het was een gezamenlijk project dat je samen wilde maken tot het beste dat er was, en die gedachte werd ook uitgedragen door Rinus Ferdinandusse.”
Dat zorgde wel eens voor ergernis bij haar huisgenoot. Die vond eigenlijk dat al haar aandacht naar hem, en naar zijn dichtwerk, uit moest gaan. Als de aandacht van De Waard naar het oordeel van Van Geel te veel werd opgeëist door haar werk voor VN, en door de telefoontjes van de hoofdredacteur, placht hij wanhopig uit te roepen: “Rinussie, Rinussie, ik sta tot uw dienussie!”
• Rinus Ferdinandusse
Elly de Waard, geboren in 1940, was sinds december 1962 de levensgezel van Chris van Geel, geboren in 1917. In de loop van de jaren zestig begon De Waard te schrijven over popmuziek. Eerst voor Hitweek en Het Vrije Volk, vanaf 1968 voor Vrij Nederland en een jaar later ook voor De Volkskrant. Het weekblad Vrij Nederland (vaak kortweg aangeduid als VN) was het ideale podium voor haar langere stukken: achtergrondartikelen, uitvoerige besprekingen van nieuwe albums en interviews. VN groeide in de jaren zestig, zeventig en tachtig uit tot het meest invloedrijke weekblad van Nederland, met een hoge oplage.
“Het was het beste blad van Nederland. Iedereen die enig aanzien had en op de hoogte wilde blijven van intellectuele kwesties, las het. Dat was een vanzelfsprekendheid. Ik las altijd alles wat erin stond.” Zo keek De Waard er later op terug, in het boek dat John Jansen van Galen erover schreef (De gouden jaren van het linkse levensgevoel. Het verhaal van Vrij Nederland, 2016). Voor die krant wilde De Waard graag schrijven. Het blad betaalde ook nog redelijk goed. En ze kreeg er de vrije hand. “Ik had alle vrijheid, want de redactie was niet op de hoogte van dit culturele segment. Af en toe werd ik door Rinus [Ferdinandusse, de hoofdredacteur] uitgenodigd om in een café te bespreken wat ik van de krant vond, wat er verbeterd kon worden. Hij hield steeds voeling, en ook daardoor voelde ik mij lid van een familie.”
Mede daardoor werd Vrij Nederland een erg belangrijk onderdeel van haar leven, in zekere zin misschien wel het belangrijkste. Haar gevoel bij Vrij Nederland was steeds “dat het blad boven alles gaat. Alles wat jij interessant vond, móést daarin komen, het was een gezamenlijk project dat je samen wilde maken tot het beste dat er was, en die gedachte werd ook uitgedragen door Rinus Ferdinandusse.”
Dat zorgde wel eens voor ergernis bij haar huisgenoot. Die vond eigenlijk dat al haar aandacht naar hem, en naar zijn dichtwerk, uit moest gaan. Als de aandacht van De Waard naar het oordeel van Van Geel te veel werd opgeëist door haar werk voor VN, en door de telefoontjes van de hoofdredacteur, placht hij wanhopig uit te roepen: “Rinussie, Rinussie, ik sta tot uw dienussie!”
• Rinus Ferdinandusse
Reacties
Een reactie posten